Uncategorized – Bart Sprenkels

In onderstaand verhaal wil ik in minder dan 500 woorden vertellen hoe ik, als student, de coronatijd ervaar. Ik heb gemerkt dat meer studenten mijn ervaring delen, en ik voel al een tijd de neiging om dit geluid in een soortement van blog op te schrijven. Ik kan dit zelf over 2 jaar teruglezen, maar het is voor anderen mogelijk ook interessant. Of dit voor jou interessant is kan ik niet zeggen, dat moet je zelf bepalen. Mijn eerste digitale maanden Voordat ik kan vertellen hoe ik me nu (vlak voor kerst) voel, wil ik eerst kort de voorgaande maanden bespreken. In September 2020 heb ik de studie "Interaction Technology" opgepakt aan de Universiteit Twente. De eerste digitale golf heb ik, omdat ik in die tijd geen vakken volgde, niet meegemaakt. Toen in in september begon waren de meeste kinderziektes er al uit. Van mede-studenten had ik al gehoord hoe moeilijk het was om de aandacht bij een digitaal college te houden, dus ik ging extra hard mijn best doen. Dit optimisme heb ik ongeveer 2 maanden volgehouden, maar ik november was daar al weinig meer van over. Van de 3 vakken in het eerste kwartiel heb ik er slechts 2 gehaald. Toen het tweede kwartiel begon was de motivatie er af, en dat maak de tweede ronde vakken niet leuker. Vandaag, de eerste maandag van de kerstvakantie, staat het er somber voor. Er zijn plannen om de studieachterstand in de komende twee weken in te halen, maar uit voorgaande jaren blijkt hoe snel de kerstvakantie om kan vliegen. Er is mij door vrienden en familie de afgelopen paar dagen veel gevraagd hoe het gaat. Mijn oma, die ik bijna een jaar niet gezien had, vroeg hoe ik de corona periode heb ervaren. Ik heb mijn antwoord verbloemd, omdat ik weet dat iedereen het zwaar heeft. Door dit verhaal te schrijven kan ik hier toch wat dieper op in gaan, zelfs als niemand het gaat lezen. Hoe ga ik de kerstvakantie in Alles wat ik leuk vind aan het studentenleven is gestopt, en alles wat over blijft is significant minder interessant dan eerst. Dat is mijn conclusie na bijna 4 maanden studeren in coronatijd. Natuurlijk mis ik de feesten, maar het zou kortzichtig zijn als dit de eerste en enige link is die gelegd wordt met een "studentenleven". De moeder van mijn vriendin heeft regelmatig gezegd dat je tijdens het studeren mensen ontmoet die vrienden voor het leven worden. Ik was denk ik goed op weg, maar vind het zo vreselijk moeilijk om dit voort te zetten vanuit een studentenkamertje. Samen naar college, samen niet naar college, sporten, studeren, projecten en evenementen: het kan allemaal niet meer. Toen ik via een videoverbinding een korte presentatie moest houden voor wat professionals en ambtenaren die een evenement hadden georganiseerd maakten ze semi-grappige opmerking over dat je mijn bed op de achtergrond kon zien staan. Slapen, ontspannen, werken, hobbyen en douchen op dezelfde 16 vierkante meter kan je snel te veel worden. De kwaliteit van het onderwijs is naar mijn mening enorm achteruit gegaan. Slechte internetverbindingen, slechte microfoons, presentaties zonder interactie en slecht Engels is gecombineerd onmogelijk te volgen. Terugkijken met een snelheid van 1.5x is soms de enige optie. Al met al is studeren voor mij nog nooit zo zwaar geweest. Na de vakantie ga ik weer aan de slag, en we gaan zien hoe ver ik ga komen.